บทที่ 7 ตอนที่ 7
เสียงสาวใช้สองคนกำลังเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาทำให้ม่านทองที่เดินผ่านมาพอดีต้องหยุดมอง และก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปถามไถ่
“มีอะไรกันเหรอจ๊ะจำปา”
“เอ่อ...”
จำปาเห็นหน้าหล่อนแล้วก็ยิ้มเจื่อนๆ แต่ก็ไม่ยอมตอบคำถาม หล่อนจึงต้องถามกลับไปอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ว่าไงจ๊ะ มีอะไรกันเอ่ย”
“มะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
จำปาตอบหล่อนเสียงอ่อยๆ ก่อนจะหันไปเถียงกับเพื่อนวัยเดียวกันต่อ
“แกนั่นแหละไป ฉันต้องรีบไปช่วยแม่”
“แกนั่นแหละ ฉันก็ต้องรีบไปช่วยพ่อเหมือนกัน”
สองสาววัยรุ่นก็ยังเถียงกันไม่เลิก จนในที่สุดม่านทองก็ต้องถามออกไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เปลี่ยนคำถามเสียใหม่ให้ตอบได้ง่ายขึ้น
“ถาดอาหารของใครเหรอจ๊ะ”
จำปาหันมายิ้มให้กับหล่อนก่อนจะรีบตอบ
“ของนายน้อยน่ะค่ะ”
“ของพี่ราชอย่างนั้นเหรอ” ม่านทองเลิกคิ้วสูง พร้อมกับระบายยิ้มกว้าง
“ใช่ค่ะคุณม่านทอง แต่ชบามันไม่ยอมเอาไปให้นายน้อย มันมาเกี่ยงให้จำปาไปแทน ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นเวรของมัน”
จำปาบ่นอุบอย่างไม่พอใจเพื่อนร่วมอาชีพ
“ก็หนูไม่กล้านี่คะ เมื่อวันก่อนพึ่งถูกไล่ตะเพิดออกมา หนูยังกลัวไม่หายเลย”
สาวใช้วัยเดียวกันกับจำปาสารภาพออกมาด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
“ส่งถาดอาหารมาให้ฉันเถอะ เดี๋ยวฉันเอาไปให้พี่ราชเอง”
สองสาวใช้เบิกตากว้าง พร้อมกับหันมาจ้องหน้าหล่อนอย่างตกใจ
“ไม่ได้หรอกค่ะ!”
“อ้าว ทำไมล่ะ ฉันว่างนี่ ส่งมาเถอะ เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”
จำปาหน้าซีดเผือด ไม่ยอมส่งถาดอาหารให้ จนม่านทองต้องเป็นฝ่ายดึงมาจากมือ
“คุณม่านทองคะ อย่าเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะ ก็จำปากับชบาไม่กล้าไปนี่ ฉันก็เลยอาสาจะเอาไปให้พี่ราชเอง”
ม่านทองระบายยิ้มกว้าง รู้สึกยินดีที่จะได้ดูแลจอมราช
“แต่... แต่ว่านายน้อยสั่งเอาไว้...”
จำปาพึมพำด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ม่านทองเห็นแล้วก็เต็มไปด้วยความเวทนา
“นายน้อยของจำปาคงสั่งไม่ให้ฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ”
สองสาวใช้ตอบเป็นเสียงเดียวกัน และชัดถ้อยชัดคำนัก
แม้จะรู้สึกจุกในอกกับความชิงชังที่จอมราชมีให้ แต่หล่อนก็ไม่อาจจะยอมแพ้ได้ ยังไงก็สู้สักตั้ง ถ้าสู้จนสุดความสามารถแล้วยังแพ้ เมื่อนั้นแหละหล่อนถึงจะถอดใจจากไป
“ฉันจะรับผิดชอบเอง จำปากับชบาไม่ต้องกังวลนะ”
“แต่ว่า...”
“เชื่อมือฉันสิ ฉันทำได้”
ความมุ่งมั่นของม่านทองทำให้จำปากับชบาเห็นใจ แม้จะหวาดกลัวกับอารมณ์ร้ายกาจของจอมราช แต่ก็อยากจะเอาใจช่วยม่านทอง
“สู้ๆ นะคะ”
ม่านทองยิ้มกว้าง กลีบปากอิ่มคลี่เป็นรูปหัวใจน่ามอง
“ขอบใจจ๊ะ เดี๋ยวคอยดูฝีมือของฉันก็แล้วกัน”
จำปากับชบามองตามร่างของม่านทองที่ประคองถาดอาหารขึ้นบันไดไปด้วยความกังวลใจ แม้ม่านทองจะมีความมุ่งมั่น แต่อารมณ์แปรปรวนของจอมราชน่าจะมีอานุภาพมากกว่า
“คุณม่านทองเธอออกจะสวยขนาดนี้ แปลกที่นายน้อยไม่หวั่นไหวเลย แถมยังเอาแต่ตั้งแง่รังเกียจรังงอนอีก”
“แกจะไปรู้อะไรชบา นายน้อยน่ะมีแผล แผลที่ยังไม่หาย ต่อให้สวยปานนางฟ้านางสวรรค์แค่ไหนก็คงไม่อยากเสี่ยงที่จะเจ็บอีก”
ชบาหันมองหน้าจำปา แล้วสองสาวก็ถอนใจออกมาดังๆ พร้อมกัน
แม้จะเป็นครั้งที่สองแล้วที่ก้าวเข้ามาในอาณาจักรส่วนตัวของจอมราช นิธิโภคิน แต่ครั้งนี้หล่อนมีโอกาสได้สำรวจห้องกว้างนี้ได้นานกว่าครั้งแรกมากมายนัก เพราะหลังจากที่เคาะประตูอยู่สี่ห้าครั้งแล้วไม่มีเสียงตอบรับ หล่อนจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเสียเลย
รู้ดีว่าจะต้องถูกเจ้าของห้องอารมณ์ร้ายต่อว่าเกี่ยวกับมารยาท แต่ด้วยถาดในมือที่หนักอึ้งบวกกับความเป็นห่วงที่มีต่อเขา ทำให้หล่อนเลือกที่จะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปโดยพลการ
ว่างเปล่า...
นี่คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว หลังจากที่ดึงประตูให้ปิดตามหลังจนสนิท หล่อนนำถาดอาหารไปวางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยริมหน้าต่าง จากนั้นก็เดินไปหยุดที่รถวีลแชร์ที่จอดสนิทอยู่ที่ข้างเตียงด้านใน และความสงสัยอดที่จะเกิดขึ้นในใจไม่ได้
แม้จะพึ่งได้เจอหน้ากันแค่วันเดียว แต่หล่อนกับจอมราชก็เผชิญหน้ากันสองสามครั้งแล้วในวันนี้ และทุกครั้งหล่อนไม่ได้รู้สึกเหมือนกับกำลังเผชิญหน้ากับคนตามืดบอดเลย ตรงกันข้ามนัยน์ตาสีนิลที่ซ่อนเร้นอยู่หลังแว่นตาสีดำอันนั้นกลับทำให้หล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างรุนแรง
หรือว่าจอมราชหลอกลวงหล่อน?
ความสงสัยทำให้ม่านทองก้าวเท้าไปหยุดที่ประตูห้องน้ำ มือเล็กกำลูกบิดประตูเอาไว้แน่น รู้ดีว่าจะต้องถูกด่าอีกโขยงใหญ่ แต่หล่อนต้องพิสูจน์
ประตูห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อกถูกหล่อนกระชากให้เปิดกว้าง พร้อมๆ กับหล่อนที่ก้าวเท้าเข้าไปข้างใน อ่างน้ำสีขาวมีร่างสีแทนนอนนิ่งอยู่ ศีรษะทุยสวยพิงอยู่กับขอบอ่าง ในขณะที่เนื้อตัวสีเดียวกับใบหน้าจมหายอยู่ในฟองสบู่
“นายเข้ามาทำไมธีรดล”
เสียงห้าวดังขึ้น และมันก็ช่วยทำให้ความสงสัยของม่านทองจางหายไป
จอมราชตาบอดจริงๆ นั่นแหละ
“เอ่อ ม่านเองค่ะพี่ราช”
หล่อนคิดว่าเขาจะตกใจหรือไล่ตะเพิด แต่สิ่งที่จอมราชทำกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่หล่อนคิดเอาไว้อย่างสิ้นเชิง
“เธอมาก็ดีแล้ว มาถูหลังให้ฉันหน่อย”
คนที่แค่คิดจะเข้ามาพิสูจน์ความสงสัยให้กับหัวใจของตัวเองชะงักค้าง กลีบปากอิ่มอ้าเผยอด้วยความตื่นตกใจ
“ถู... ถูหลังเหรอคะ”
ม่านทองมัวแต่ตื่นตกใจจึงไม่ทันได้เห็นจอมราชที่ลอบยิ้มบางๆ ออกมา
“ใช่ ฉันถูไม่ถึง”
